تاکنون مهمترين و معمول ترين سوخت جهت استفاده در سرويس هاي حمل و نقل، در بسياري از کشورهاي دنيا بنزين و گازوئيل بوده است . اتومبيل هايي که سوخت بنزين يا گازوئيل مصرف مي کنند موجب انتشار مواد مضر و آلاينده با ترکيبات شيميايي پيچيده مي شوند . با آنکه تمهيدات مختلف جهت کاهش آلودگي اعم از برنامه هاي معاينه فني خودورها يا نصب سيستم هاي کنترل انتشار آلاينده در اگزوز خودروها در کشورهاي پيشرفته بکار گرفته شده، ليکن اين برنامه ها در شهرهاي بزرگ مسئله توليد اوزون و ساير آلاينده ها را به حد کافي کاهش نداده است.

وقتي سوختهاي فسيلي با ترکيب هيدروکربورهاي مختلف بطور کامل مي سوزد يعني با اکسيژن موجود در هوا ترکيب مي شود، توليد دي اکسيد کربن و آب مي کند . حال اگر عمل سوختن کامل نباشد، بجاي مقداري از دي اکسيد کربن (CO2) منواکسيد کربن CO)) توليد مي شود که ماده اي بسيار سمي و خطرناک است.

همچنين برخي از اتمهاي کربن موجود در ترکيبات سوخت به صورت نسوخته و ذرات جامد کربن روي هم انباشته شده، همراه هيدروکربورهاي نسوخته از اگزوز اتومبيل ها به صورت دوده خارج مي شود . 

هيدروکربورهاي نسوخته نيز به مراه مقاديري از سوخت که پيش از ورود به موتور تبخير شده و به هوا منتشر   مي شود در مجاورت نور خورشيد با ترکيبات اکسيدهاي نيتروژن حاصل از عمل احتراق در موتور، ترکيب شده و توليد اوزون مي کند . اوزون اگرچه در لايه استراتوسفر مانع از عبور نور ماوراي بنفش و رسيدن آن به سمت زمين مي شود ليکن در سطح زمين از مهمترين عوامل ايجاد مه دودشيميايي SMOG)) و توليد کننده مواد سمي مضر براي سلامتي انسان محسوب مي گردد. در اين راستا، سوختهاي پاک داراي خواص فيزيکي و شيميايي ذاتي هستند که آنها را پاک تر از بنزين با ساختار و ترکيبات فعلي در عمل احتراق مي نمايد.